Stichting Toekomst heet voluit:
Stichting Toekomst, jeugdopbouw in Belarus

De Stichting wil, vanuit een christelijke gedrevenheid, ondersteuning bieden aan het jeugdopbouwwerk in Belarus. Zij richt zich daarbij vooral op het gebied van scholing en vorming om zo de Wit-Russische jeugd de mogelijkheid te bieden zich (beter) te ontplooien op maatschappelijk, sociaal en economisch terrein.

Belarus
Belarus (Wit-Rusland), grenzend aan Polen, is een land van rust en ruimte. Enorme vlaktes, af en toe een klein, landelijk dorpje, slechts een enkele keer een groter dorp, een stad. De Russisch-orthodoxe kerk is er de grote volkskerk. In elk dorp en in elke stad zie je een kerkgebouw. Oude auto's en vrachtwagens, soms gehuld in een walm van dieselolie, delen hier nog de weg met paard en wagen. De bevolking van Belarus is sterk afhankelijk van de landbouw. Een Wit-Rus is minder zakelijk en resultaatgericht dan de westerling, maar juist hartelijk en zeer gastvrij.
Vrijheid in Belarus lijkt echter nog ver weg. Het land gaat nog steeds gebukt onder een dictatuur. Terwijl een geest van 'perestrojka' en 'glasnost' door Oost-Europa trok, werd in de Wit-Russische hoofdstad Minsk de 'sterke man in het Kremlin' bijna geruisloos verruild voor Loekashenko, een dictator die niet onderdoet voor de ergste van zijn Sovjetvoorgangers.
Toch geeft de recente geschiedenis in Oost-Europa hoop: dictaturen zijn gedoemd eens te verdwijnen.

Stichting Toekomst wil de jeugd van dit land helpen aan haar eigen toekomst te werken. Nu al, stimulerend en vooruitlopend op betere tijden. Zij richt zich daarbij op de regio rond Stohlin: een landelijk gebied, centraal gelegen in het zuiden van Belarus.
Stichting Toekomst wil:
>> Ondersteunen
>> Opbouwen
>> Motiveren

Ondersteunen
In de afgelopen jaren heeft de stichting in het zuiden van Belarus onder andere verschillende scholen bezocht. Voor iedereen die af en toe een Nederlandse school van binnen ziet, is het totaal onvoorstelbaar met welke primitieve middelen de jeugd in Belarus onderwijs krijgt aangeboden. De meest basale zaken als pennen, papier en moderne leerboeken ontbreken. De enkele aanwezige computers zijn al gauw een jaar of twintig oud. Waar in Nederland een oefening onder het kopieerapparaat wordt gelegd, vermenigvuldigen docenten daar noodgedwongen handmatig hun les- en oefenmateriaal. De stichting heeft inmiddels diverse materialen bij de scholen in Stohlin kunnen afleveren. Het betreft merendeels materialen die hier werden afgedankt, maar die in Belarus nog uitstekend dienst kunnen doen. Vanwege het beperkte budget van de stichting is de hulp nu nog maar mondjesmaat. De ‘follow-up’ van de hulptransporten wordt door Stichting Toekomst goed in de gaten gehouden.

Opbouwen
Stichting Toekomst wil er alert op zijn de mogelijkheden ter plaatse volop te benutten. Naast de ondersteuning van scholen en jeugdorganisaties wil zij ook structurele hulp bieden.
>> Bewustwording
Met het oog op de toekomst werkt de stichting aan de bewustwording bij de jeugd van hun eigen mogelijkheden.
>> Studiebeurzen
De stichting verleent ‘studiebeurzen’ aan (ouders van) ‘kansloze’ leerlingen/studenten die willen studeren en ook de capaciteiten daarvoor hebben.
>> Horizon verbreden
Stichting Toekomst stimuleert het contact (per brief of e-mail) tussen Wit-Russische en Nederlandse jongeren, om zo hun horizon te verbreden. Ook onderzoekt zij de mogelijkheden om docenten en management kennis te laten uitwisselen.
>> Relaties
Tenslotte wil de stichting doorgaan met het opzetten en uitbouwen van goede, betrouwbare relaties in Stohlin. Dit is de basis voor het op lange termijn succesvol werken aan de doelstelling van de stichting.

Motiveren
Onderwijs wordt wel eens betiteld als ‘de motor van de economie’. Voor de toekomst van een land, is het essentieel te investeren in goede scholing van de jeugd. Het zelf (na)denken en initiatieven ontplooien ten aanzien van de eigen toekomst is voor veel jongeren in Belarus bijna onmogelijk. Het gebied waar we het over hebben is nog steeds radioactief besmet. Het bevindt zich op zo'n 150 km ten westen van de in 1986 ontplofte kerncentrale van Tsjernobyl.

Toekomstperspectieven zijn hier erg beperkt. Voor het gros van de kinderen blijft er geen ander toekomstbeeld over, dan na de schoolperiode de rest van hun leven te gaan werken in de plaatselijke staatsboerderij, de Kolchoz. Als je met de Wit-Russische kinderen over hun toekomst praat en over de noodzaak van goede scholing en om bijv. vreemde talen (Engels of Duits) te gaan leren, dan krijg je apathische antwoorden als ‘waarom zouden wij dat gaan doen?’ of ‘wat voor zin heeft dat?’ Het geloof dat dingen anders kunnen en dat je kunt werken aan een betere toekomst ontbreekt vaak. Wit-Russen leven, vaak noodgedwongen, bij de dag.

Stichting toekomst is van mening...
… dat het lange-termijn-denken van beslissend belang is om positieve veranderingen van de grond te krijgen. Zij wil daarom de Wit-Russische jeugd op sociaal en maatschappelijk gebied positief stimuleren, zodat deze inzicht krijgt in haar eigen mogelijkheden. Op deze wijze kan stukje bij beetje een kader ontstaan, waarin zich een beter sociaal en economisch leefklimaat kan ontwikkelen.